Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Praten tegen de hond …

Gisteren liep ik met hondje Sandy naar huis toen de overbuurvrouw, die dól op honden is, mij zag. Op haar hoge hakken strompelde ze de weg over om Sandy te kunnen begroeten. Tot zover niets vreemds, hoewel ik mij keer op keer verbaas hoe achterlijk sommige mensen tegen honden praten. Met hoge piep stemmetjes en baby woordjes. Het maakt op mij altijd een geheel valse indruk. Maar, het is allemaal heel goed bedoeld, ik ben het alleen niet gewend en blijf het dus vreemd vinden.

Hoe dan ook, ze vroeg ditmaal of Sandy bij haar op bezoek wilde komen, om met haar hond Ali te spelen. Ze vroeg dit in haar nep stemmetje aan Sandy en ik stond er hopeloos verloren bij. Sandy zei uiteraard niets. Ik wilde antwoorden dat Sandy daar helemáál geen zin in heeft, maar bedacht op tijd dat dat veel te bot zou zijn. Ik zei dus een tijdje ook niets, hard nadenkend hoe ik mij hieruit zou kunnen redden. Er ging echter geen lampje branden, dus liep ik even later met Sandy bij de mevrouw naar binnen.

Sandy ging doodsbang zitten en bleef stokstijf rechtop zitten. Ali bleek een hele oude en lieve, maar grote hond. Hij was erg blij met het bezoek, stond er zelfs voor op (de buurvrouw zei dat hij nauwelijks nog op stond, alleen om even te plassen en poepen). Sandy vond het echter maar niets en bleef daarbij. Ik was haar bijzonder dankbaar. Na een kwartiertje kon ik met goed fatsoen weg.

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Mevrouw … de hond loopt achter u aan!

Ik was een stukje gaan hardlopen. De hond gaat dan mee. Op een kruising ergens in de heuvels spoorde ik de hond aan wat op te schieten. Ze is wat oud aan het worden, nogal snel afgeleid en ik was bang dat ze wellicht de verkeerde richting in zou slaan.

Ik liep door toen ze dicht bij mij in de buurt was en groette de vuilnis man die om de hoek bezig bleek vuilnis leeg te kieperen in zijn mini-vuil-ophaalwagentje.

Na zo’n vijftig meter riep de man mij keihard na dat de hond achter mij aan kwam. Ik riep keihard terug dat dat inderdaad de bedoeling was, bedankte hem en vond het in gedachten een bijzonder achterlijke opmerking.

Na nog even lopen begreep ik het tafereel zoals het op die arme man moest zijn overgekomen. Ik praat namelijk altijd Nederlands tegen de hond en waarschijnlijk heeft die vuilnisman gedacht dat ik probeerde de hond ’thuis’ te laten (wie gaat er namelijk nou met een hond die losloopt hardlopen?). In Italie niemand inderdaad.

Hier een foto van de hond als ik aan het werk ben en het koud is. Heerlijk plekje in de kruiwagen onder mijn jas. Wat een luxe!

hondje-kruiwagen

 

Posted in: Algemeen

Wij in Nederland …

Hier ben ik niet zo trots op … Ik schijn heel regelmatig te zeggen, tegen de Italianen rondom mij: ‘Wij in Nederland doen dingen zo en zo, of hebben dit en dat’. Ik had het helemaal niet door, maar nu ik dat zie, valt het me elke keer dat ik het zeg op. En dat is idioot vaak.

Niet zo best om de hele tijd te vergelijken, maar ik doe dat dus.

Het geeft wel duidelijk aan dat ik mij echt anders dan ‘Italiaans’ voel (als dat al een gevoel kan zijn, want wat is ‘Italiaans’ dan?).

Het ergste eraan is dat ik blijkbaar dus vind dat ‘wij in Nederland’ de dingen beter doen. Ik kan mij duidelijk beter vinden in mijn eigen cultuur dan in de Italiaanse.

Nu is dat heel normaal. Als je buiten je eigen cultuur gaat wonen, ga je meer aan die ‘oude’ cultuur hechten en wordt het allemaal mooier dan het in werkelijkheid is. Ik zie de negatieve aspecten van Nederland (of de Nederlandse cultuur) niet want ik heb er nooit mee te maken. Hoezo negatieve aspecten? Is er dan iets mis met hoe we de dingen in Nederland doen?

Ik ben dus heel normaal … valt dat even tegen!

Back to Top