Ik ga niet graag naar de kapper. Ik heb een ontzettend vriendelijke en praktische kapper die niet loopt te zeuren , bijvoorbeeld over mijn grijze haar en dat ik daar toch iets aan moet doen … het tegenovergestelde zelfs! ‘Grijs is in de mode’ zei hij toen mijn haar grijs begon te worden en ik uiteen deed dat ik geen kleuren wilde. Heel schattig vond ik dat.
Ondanks deze leuke kapper, ga ik nog altijd niet graag. Nu ik niet meer in het dorp woon (al vier jaar) is het voor mij nog moeilijker te gaan. Zo is het gewoon voorgekomen dat ik twee jaar niet ben geweest. Met lang haar kan dat redelijk want ik draag het altijd opgestoken en ik had het zelf een beetje bijgeknipt een jaar geleden (was geen succes!).
Vandaag had ik wat tijd en ben (eindelijk!) weer n’s naar de kapper gegaan. Ik kreeg een warme en oprechte omhelzing. Vervolgens bleek hij allerlei details nog te weten en vroeg mij de oren van mijn hoofd.
Dus, hoe erg is het al met al? Het was juist leuk en hartverwarmend. Toch weet ik zeker dat ik weer zo lang mogelijk ga wachten voordat ik weer een nieuwe afspraak maak. Dat is nou eenmaal de aard van het beestje.
Ik ben ook zo’n beestje. Dat gefrut is niks voor mij. Wel fijn dat áls je dan gaat het ook een beetje gezellig is.
Nou hier geen hekel aan de kapper, integendeel, maar ga toch ook niet vaak (meer). Twee keer per jaar wat puntjes bij laten knippen en pony weer in model. Vroeger met allerlei feestjes ging ik vaker, leuk laten föhnen of kleurtje of nieuwste coupe, maar nu met langer haar kan ik er zelf veel meedoen.