Onze rechtstreekse buurman (ons huis zit aan zijn huis vast) was zondag op het dak bezig, luid pratend tegen zijn schoonzoon die ook op het dak stond. Dat hoor je dus overal, maar het duurt even voor je beseft dat ze op het dak staan.
Een andere buurman kwam langslopen, hoorde de man op het dak maar kon hem niet vinden. Hij riep, maar de buurman op het dak hoorde het niet. Ik was in de olijfboomgaard bezig en hoorde het wel. Wat is er nu weer aan de hand dacht ik ….
Ik wees de buurman op de grond naar de buurman op het dak en eindelijk konden ze elkaar zien en verstaan.
De conversatie ging als volgt, keihard:
Buurman grond: “Maar wat doe jij nou op het dak?”
Buurman dak: “Ik repareer de schoorsteen”
Buurman grond: “Oh, nou maar oppassen dat je er niet vanaf dondert”
Buurman dak: “Ja, ik doe mijn best”
Buurman grond: “Weet jij of Giuseppe dood is?”
Buurman dak: “Ja die is dood”
Buurman grond: “OK, ik dacht al dat hij het was want de priester kwam langs maar kon niet vinden welk huis het was”
Buurman dak: “Ja die is hier ook langsgekomen op zoek naar de dode Giuseppe”
Buurman grond: “OK bedankt en fijne zondag”
Buurman dak: ” Jij ook”
Giuseppe is een andere buurman die net iets boven ons woont.
Nou, ik was dan ook direct op de hoogte. Zo hoor je nog n’s iets! Aan de dood worden blijkbaar niet veel woorden vuil gemaakt.
Zo zie je maar weer, de dood hoort bij het leven. We staan er liever niet lang bij stil. Misschien bang dat het te dicht bij komt?
Ze lijken inderdaad niet erg onder de indruk. Arme Guiseppe.