Posted in: Appartement opknappen, Bijzondere mensen

Huis (proberen te) kopen in Toscane

Ik schreef al over een bizarre ervaring met een idiote makelaar (zie http://winitalie.com/2015/05/21/italiaanse-makelaarspraktijken/). Ditmaal was de makelaar OK, maar de verkoper (en zijn buurman) minder.

We hadden het huis, dat we ‘de bunker’ noemen, al sinds we in Montespertoli wonen, te koop zien staan. De prijs was absurd hoog, het huis foeilelijk. We zijn dus nooit gaan kijken. Tot ik een dag ging wandelen en bij de bunker uitkwam, er beter naar keek en bedacht dat het wel potentie zou kunnen hebben (alles afbreken en iets fatsoenlijks bouwen).

Na veel wikken en wegen zijn we gaan onderhandelen en na een intensief proces hebben we een koopvoorstel getekend en de eigenaar ook. Daarin hadden we een aantal voorwaarden gesteld waaraan de eventuele koop verbonden zou zijn. We wilden ten eerste de tuin helemaal privé en niet gedeeld met de buurman. We wilden ook pas kopen als alle vergunningen bij de gemeente zouden zijn goedgekeurd, zodat we niet met een opgeknapte schuur blijven zitten, maar echt een officieel goedgekeurd woonhuis zouden hebben. Allemaal geen enkel probleem. Zei de eigenaar.

In december was dit rond. We zouden van de eigenaar te horen krijgen wie zijn ’technicus’ is die bij de gemeente alles rond zou maken. In januari belde ik, maar ik moest een week later terugbellen, en dat ging zo een tijdje verder. De laatste keer kreeg ik op mijn donder dat ik alweer belde en besloot de makelaar erbij te betrekken. Die kwam ook niet veel verder.

De tijd gaat heel erg snel voorbij, dat weten we inmiddels en ook terwijl je op belangrijk nieuws wacht racet de tijd gewoon door. Mijn ergernis groeide wel gestaag en het vermoeden dat we aan het lijntje werden gehouden konden we op een gegeven moment niet langer voor ons houden.

Dus belde ik de eigenaar. Hij reageerde zwaar beledigd toen ik hem mededeelde, op z’n Nederlands, gewoon recht door zee, dat ik geen enkel vertrouwen meer in de koop had en mij opgelicht voelde omdat hij ons niet op de hoogte bracht van wat er speelde. De beste man beweerde zich uitermate in te hebben gespannen en heel druk te zijn met het in orde brengen van alles.

Het bleef erg vaag, maar ik vroeg door ondanks de ijzel aan de andere kant van de lijn.  Na een hele tijd kwam er voorzichtig uit dat de ‘diritto di passo’ d.w.z. het recht van overpad van de buurman, misschien toch een probleem was.

Maar, zei hij direct laconiek, dat kun je heel makkelijk oplossen door gewoon een extra afstandsbediening van het hek aan de buurman te geven. “Che problema c’è?” (Dat is toch geen probleem?).

Tsja …
Ik heb de makelaar gebeld en gezegd dat het contract bij deze wat ons betreft ongeldig was geworden. De makelaar stond met zijn mond vol tanden.

Weer een ervaring rijker (jammer).

We hebben al maanden de grootste lol om de buurman, een vreemd type. Hij spreekt zichzelf in elk gesprek minimaal twee keer tegen. Volstrekt onbetrouwbaar en niet al te snugger. Om goed te liegen, moet je minimaal kunnen onthouden wat je een paar minuten daarvoor hebt beweerd. Daar slaagt hij duidelijk niet in.

Posted in: Appartement opknappen

Eindelijk een punt voor de loodgieter

De status van de loodgieter was flink gedaald na al het werk dat we hadden laten doen. Hij is ook nog steeds niet helemaal klaar. Hij is loodgieter en elektricien in één en het elektrische deel is nog niet helemaal af. 

Elke keer belooft hij het af te maken en elke keer komt er iets tussen. Dan hou je bij mij, na 6 maanden, weinig punten over.

Tot het Ferragosto was, een belangrijke feestdag in Italie op 15 augustus. In het dorpje is bijna iedereen op vakantie en veel winkels zijn dicht. De week rondom Ferragosto moet je altijd hopen geen problemen te hebben omdat echt iedereen weg is (auto repareren lukt niet, elektriciens zijn er niet, loodgieters liggen op het strand, bakkers zijn gaan wandelen in de Alpen). 

Zondagochtend klaagde onze benedenbuurman dat er water van ons balkon op het zijne liep, of we niet snel op konden houden met wat we ook maar deden.

Oeps … wij deden helemaal niets! 

Inspectie leerde ons dat onze afvoer ineens op het terras uitkwam. We hebben de buurman maar niet ingelicht over de aard van de lekkage …

We belden onze loodgieter die prompt opnam en anderhalf uur later stond hij voor de deur. Zuchtend en zwetend maakte hij het probleem in orde. Waarom hij niet op vakantie was? Een duidelijk antwoord bleef uit, hij mompelde iets over veel te veel achterstallig werk en inderdaad wist ik daar van.

Heeft hij toch nog een punt verdiend, na een half jaar ergernis. En dan nu maar weer met nieuwe moed af en toe bellen of hij zijn werk af komt maken … hij komt na augustus, want wist mij te vertellen dat hij nu vakantie heeft. Daar ben ik maar niet op in gegaan.

 

Posted in: Algemeen

Beter een goede buur dan …

… een verre vriend.

Juist!

Wij hebben er alles aan gedaan om de relatie met onze benedenbuurman goed te houden. Niet eenvoudig aangezien hij ons de tweede keer dat we contact hadden voor 60 euro heeft opgelicht. We zagen het direct, maar wilden niet vervelend doen en hebben betaald.

Maanden kregen we gezeur over stof in het trappenhuis. Ik veegde twee keer per week van boven tot onder, maar hij bleef mekkeren. Ondertussen zocht hij de dingen uit die hij wel kon gebruiken van ons dakterras en nam die mee zonder te vragen. Wij hebben meerdere dingen aan hem gegeven, zoals 80m2 aan gloednieuwe tegels (die we wel eerst zelf van het dakterras naar de begane grond moesten verslepen, want zolang de tegels op de vierde verdieping lagen, had onze buur geen interesse), onze oude boiler die nog prima werkte maar niet geschikt was voor ons zonnepaneel en een goede radiator.

Toen kwam de overstroming.

Ergens begin november begon de buurman over het schilderen van het trappenhuis. Hij had een goede en goedkope schilder gevonden die nog voor de Kerst de hele boel zou schilderen. 1200 euro in totaal zou dat kosten. Leek ons prima, als ze maar zouden wachten met schilderen tot wij onze spullen omhoog hadden gesleept.

De ochtend dat ‘de schilder’ kwam, begon het me te dagen … hier klopte iets niet. De ‘schilder’ had geen ladder of kwasten en ging geen steiger neerzetten. Hij schuurde niets en deed geen stucwerk. Met een roller op een heel lange steel ging hij wiebelig aan de slag, alle hoeken overslaand, zonder stucwerk of schuren. Daarnaast dacht de man in 3 dagen helemaal klaar te zijn.

Rekenen is niet mijn sterkste kant, maar een ‘schilder’ 1200 euro voor 3 dagen werk betalen … dat is wel heel erg veel. 50 euro per uur en het zou zwart betaald worden.

Een kort kletspraatje met de schilder leerde ons dat hij direct voor onze benedenbuurman werkte.

Mooie boel.

Na veel onderling overleg besloten we geen actie te ondernemen, buur zou wel bij ons aankloppen om geld te komen vragen en dan zouden we hem, zonder hem ergens van te beschuldigen, vragen er nog even beter over na te denken en met een normaal bedrag terug te komen.

Ik was alleen thuis toen buur aanbelde, maar het werkte niet. Buur deed alsof hij nergens van wist. Dat hield hij charmant vol. Hij werd wel ineens woest toen ik als oplossing suggereerde dat ik met de schilder kon onderhandelen over het zogenaamde afgesproken bedrag, gezien 50 euro per uur vele malen te veel was. Buurman liep, mij beledigend, weg.

De dag erop probeerde hij het nog ‘ns met mijn vriend, maar die hield ook voet bij stuk. Na mijn vriend’s suggestie er een externe expert bij te halen draaide buur helemaal bij en begon de zielepiet uit te hangen, dat hij ‘de schilder’ al had betaald en dat wij maar moesten beslissen welk bedrag we hem zouden betalen, dat hij het verlies zou accepteren. Hij probeerde de rollen om te draaien en te doen alsof wij de slechte partij waren.

Een paar dagen gingen voorbij zonder enig contact. Vanochtend echter kwam buur in het trappenhuis een praatje maken en meldde dat ‘de schilder’ hem een factuur had gestuurd en dat hij, beste buur, deze met een cheque had betaald. Hij liet een kopie van een cheque zien. Of wij nu dus maar even de 400 euro wilden betalen, ons deel van het schilderwerk. Buur zou ons een officiele rekening sturen hiervoor.

Mijn vriend wilde van het gezeur af zijn en ging akkoord. Ik was binnen en hoorde dit dus even later pas. Ik was niet akkoord. Ik heb geen zin mij door wie dan ook, laat staan mijn buurman, te laten oplichten. Niet zo handig op zich, maar ik ging voluit in verzet. Dus … ging direct met de buurman praten met mijn vriend in het kielzog. Ik legde de buurman uit dat ik hem echt niets ging betalen, dat ik de schilder wilde zien en met hem wilde onderhandelen over het bedrag en de schilder ook grote delen van het werk over wilde laten doen. Buur werd nerveus, maar wilde niet de schilder erbij halen. Hij bleef beweren dat hij had betaald en herhaalde keer op keer, steeds langzamer sprekend, dat wij nu aan HEM moesten betalen, hij had per slot de kopie van de cheque laten zien, dat leek hem toch overtuigend bewijs.

Ik kreeg er schoon genoeg van en zei dus op een gegeven moment maar heel eerlijk dat het probleem was dat ik geen ene moer van het hele verhaal geloofde. Buur besloot vanaf dat moment om mij volkomen te negeren en bleef inpraten op mijn vriend. Die begon het ook goed zat te worden en zei na een tijdje ongeduldig dat buur nou ‘ns naar ons moest luisteren en de schilder moest bellen.

Buur werd op slag pisnijdig. Hij had blijkbaar geen argumenten meer over, zijn theaterstukje werd niet met applaus ontvangen en hij kon geen kant op, dus begon hij als een razende gek te schelden. Hij ontplofte echt en deed spontaan een paar stappen dreigend onze kant op, met gebalde vuisten. Wij bleven gewoon staan (ik vooral uit onbenul, ik reageer nogal langzaam namelijk en stond daarnaast half achter mijn vriend, een heerlijk veilige plek). Buur deed dezelfde stappen daarna redelijk vlug weer naar achteren. Best handig zo’n grote gespierde vriend die inmiddels ook vuur spuwde. Onderwijl was het een herrie van jewelste want buur bleef ons op hoge toon uitschelden (niet erg virtuoos, hij kwam niet verder dan herhalen ‘grand pezzo di merda’ en varianten daarop ‘sei una merda’, ‘hai una faccia di merda’ etc. (groot stuk stront, stuk stront, je gezicht is als stront). Buur dreigde nog dat hij niets meer bij zou dragen aan andere kosten (er is behoorlijk achterstallig onderhoud aan het dak) en schold daarna druk verder.

Net voordat buur achter zijn voordeur verdween bulderde mijn vriend door het trappenhuis dat we ook de 60 euro van augustus niet waren vergeten.

Een prachtig denderend slotakkoord.

Back to Top