Posted in: Algemeen

Mijn hond Marte

Gisteren kwam ik thuis uit Toscane en vond Marte onder een struik. Silvia, de vrouw die mijn werk hier als custode overneemt, had mij al gebeld om te laten weten dat het niet goed ging.

De dierenarts gebeld en die kwam na anderhalf uur. Ik heb Marte in laten slapen. Hij was echt op. Het blijft verdrietig, ook al wist ik al een jaar dat hij elk moment dood zou kunnen gaan en bleef de dierenarts zich verbazen over de levenskracht van deze oude hond met hartprobleem. Ondanks dat hartprobleem deed Marte niets liever dan samen met mij (of wie dan ook) lopen en wellicht heeft dat hem zo lang in leven gehouden.

We hebben ongeveer 10000 kilometer samen te voet afgelegd schat ik. Hij wachtte altijd op mij en de afgelopen maanden wachtte ik op hem. Hij sliep hele dagen totdat hij er lucht van kreeg dat ik ging lopen. Zijn stramme lijf kwam in beweging en met vrolijke huppelpasjes en af en toe wat bokken en steigeren, begon hij ons rondje.

Hieronder wat foto’s van de afgelopen twee jaar, blij rennend of tevreden wachtend op mij …

marte-rennend-3 marte-wacht-op-mij marte-kijkt-om

Comments (0) on "Mijn hond Marte"

  1. Pittig eerste bericht dat ik hier op je blog lees. Het klinkt alsof je er vrede mee hebt maar het blijft een gemis tijdens je wandelingen. Sterkte!

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back to Top