Een (kleine) ramp om Willemijn te heten en buiten Nederland te gaan wonen.
De mensen rondom mij, hier in Umbrie, waren redelijk gewend geraakt aan mijn lastige naam en maakten er van alles en nog wat van, zoals Velamin, Veli, Villemen, Willaman etc. Ik vind het allemaal prima.
Nu moet ik overnieuw beginnen in Toscane en krijg er wat van om mijn naam uit te moeten leggen en, nee, er bestaat geen Italiaanse vertaling van mijn naam en, ja, noem me maar Veli …
Tot ik er de lol weer van in zag toen mijn vriend en zijn dochter zich enorm vrolijk maakten over hoe anderen mijn naam uitspraken.
De grap was dat ik geen verschil hoorde tussen beide versies … en mijn naam zoals we hem in Nederland kennen was het zeker niet! Maar ik heb mijn mond gehouden en deelde de vrolijkheid met een extra schepje stille lol er gratis bij.
Goh, nooit over nagedacht. Veli vind ik trouwens wel leuk, hoor.
Velamin vind ik ook wel leuk, al doet de naam me wel aan een antidepressiva denken 😉
Ik heb hetzelfde probleem met officiële documenten, waar je je doopnaam moet invullen. Dat is Marretje. Ook onuitspreekbaar.
Een keer konden ze in het ziekenhuis mijn dossier niet vinden. Bleek later dat ze in de computer mijn naam als Marretye hadden ingevoerd. Ik was meteen onvindbaar.