Ik was al begonnen om af en toe wat ‘wild te plukken’, maar we doen nu ook een cursus van drie avonden, samen met een vriendin van ons (en een hele zaal vol anderen).
De cursus is niet erg professioneel, maar des te leuker. De twee leraren hebben foto’s van alle kruiden en groentes die ze in een prachtige presentatie hebben gezet, maar het kost grote moeite om die presentatie ook daadwerkelijk te presenteren. De projector wil niet meewerken en als die het wel doet dan wil de computer het niet.
Een van de leraren is een onvoorstelbaar vriendelijke man op leeftijd. Hij vertelt over blaadjes en bloemetjes en hoe we de plantjes kunnen herkennen en als hij dan de naam van een plant wil zeggen, kan hij er regelmatig niet opkomen. ‘Ik wilde het te snel zeggen’ zegt hij dan steeds, totaal op zijn gemak. De hele groep schiet te hulp. Soms weet de ene het en soms de andere.
Ik ben erg slecht in namen, dus dit is ideaal voor mij. Als je maar weet wat wat is (ongeveer), dan ben je al goed bezig en de naam komt ooit wel (of niet).
Door de technische mankementen en het geheugenprobleem lijkt het wellicht een minder goede cursus, maar juist hierdoor is het extra interessant. Wellicht omdat iedereen zijn/haar best doet om bij te dragen? Zeker is dat de mensen zo aardig zijn dat je hen wat technische problemen graag vergeeft.
Elke avond eindigt met taarten en drankjes die ze hebben gemaakt van de wild geplukte kruiden en groentes. Wat wil een mens nog meer?
Hieronder de omslag van het boek waar ik alweer een tijdje geleden een blogje over had geschreven (Echte veldsla):
Dat laatste klinkt ook heel aantrekkelijk, lekker smullen uit de natuur!
Wat leuk en gezellig zo’n ongecompliceerde cursus, waarbij iedereen relaxt is en een steentje bij draagt!
Genieten, leerzaam en toepassen in de praktijk. Wat wil je nog meer?
Oh, maar dat klinkt helemaal prima. Ik houd wel van een beetje chaos!
Als je maar lol hebt en er dan ook. Oh wat van opsteekt is het helemaal goed.