Door grote problemen met mijn knie ben ik een tijdje geleden maar weer begonnen met zwemmen. Ik ontdekte een zwemclub in Certaldo, 20 minuten rijden, die drie keer per week een uurtje traint in de lunchpauze. Ideaal!
Ik werd enthousiast ontvangen en dat was een prettig begin. Het is verder een zootje ongeregeld, maar dat bevalt mij prima. Het groepje bestaat uit allemaal jongens/mannen, verreweg de meesten jonger dan ik en allemaal sneller dan ik.
Het is een vrolijke boel. Een paar weken geleden was de trainer jarig (de trainer komt als we beginnen even vertellen wat ons programma is en verdwijnt daarna steevast). Na de nodige felicitaties waren we begonnen met zwemmen, maar werden het zwembad weer uitgelokt met een prachtige schaal kersen en een fles prosecco.
Het scoort zeker niet hoog op ‘sportiviteit’, maar wel op ‘romantiek’. Daar stonden we, kletsnat in de felle zon, lauw-warme prosecco te drinken en overheerlijke kersen te eten. Goede combinatie overigens.
Toen de fles leeg was dook iedereen het water in en begon gewoon te zwemmen alsof er niets aan de hand was. Ik deed mijn uiterste best, maar voelde me toch ietwat slapjes en ik had maar een bodempje op. Ik leek de enige die zich niet opperbest voelde, maar bij navraag hadden een aantal anderen ook wel een beetje een raar gevoel in hun maag.
De laatste weken neemt één van de zwemmers regelmatig fruit van zijn eigen bomen mee, eerst abrikozen en nu pruimen. Na het zwemmen worden die gedeeld met wie maar wil. In een kringetje staan we het fruit op te eten. Heerlijk en, gek genoeg, ook echt sfeervol.
