Posted in: Toscane

Aardbevingen

Inmiddels zal iedereen op de hoogte zijn van de stevige aardbevingen die een deel van midden Italie grondig hebben verprutst. Dat er in dat gebied zo ongeveer elk kwartier een kleine aardbeving is en af en toe een grotere, dat weet bijna niemand. Je hoort alleen over aardbevingen die schade aanrichten, want de rest is niet interessant.

Persoonlijk vind ik die andere aardbevingen ook interessant, omdat ik er sinds een paar weken nogal last van heb. Er is hier op een paar km afstand een epicentrum dat elke paar dagen de aarde even doet schokken. Nou gebeurde dat wel vaker en schrok ik er ook eerder wel even van, maar sinds 10 dagen geleden er een wat grotere aardbeving was (3,9 op de schaal van Richter, dus stelt wat aardbeving betreft weinig voor), ben ik mij helemaal rotgeschrokken.

Het helpt niet dat op 24 augustus in en rond Amatrice veel huizen zijn ingestort met grote aantallen mensen die zijn overleden. De beelden staan iedereen nog helder op het netvlies. Als er dan plotseling een vrij stevige aardbeving is, wordt het dagelijkse  leventje letterlijk flink door elkaar geschud.

Na een eerste kleine schok bedacht ik wat ik ook alweer zou doen als er een grotere aardbeving zou zijn. Die volgde kort daarna en daar stond ik met knikkende knieën en de hond in mijn armen in de keuken, totaal verloren. Je kunt werkelijk niets doen dan naar een plek sprinten waarvan je hoopt dat die niet in gaat storten en daarna jezelf afvragen of je wel de juiste plek hebt gekozen. De hond keek verbaasd om zich heen, maar vond het wel prima die extra aandacht. Daar heb je dus ook helemaal niets aan.

Direct na de aardbeving was de straat bezaaid met mensen die hun huis uit waren gevlucht en op hoge stem paniekerig bezig waren de schok te verwerken. De telefoonlijnen waren ruim een half uur lang overbezet, maar verder was er helemaal niets aan de hand. Geen schade. Niets. Gelukkig maar.

Sindsdien is er elke drie of vier dagen een kleine aardbeving met ongeveer hetzelfde epicentrum. Mijn knieën knikken elke keer, maar ik herstel sneller en ga ervan uit dat het bij dit soort kleine schokken gaat blijven.

Vanochtend voelde mijn vriend een aardbeving, maar ik legde hem ervaren uit dat het er geen was. Met een aardbeving gaan alle glazen rinkelen en ‘brommen’ de boekenkasten. Toen ik net even het dorp in liep bleek dat het wel een kleine aardbeving was geweest. Blijkbaar begin ik er aan te wennen! Een hele opluchting, want knikkende knieën zijn totaal nutteloos!

Op dit kaartje zie je de aardbevingen in dit gebied sinds 1985. Hoe groter het rondje, hoe sterker. Het sterretje is het epicentrum dat de laatste tien dagen actief is geweest. Informatie over aardbevingen vind je op http://cnt.rm.ingv.it.

aardbevingen-afgelopen-50-jaar-toscane

Comments (5) on "Aardbevingen"

  1. Ik heb wel verschillende malen gedacht of bij jullie aardbevingen hadden plaats gevonden.
    Een enorme schrik dat kan ik me goed voorstellen en zo vaak ook nog. Blijkbaar zijn de huizen bij jullie tegen deze schokken opgewassen. De mensen onder het puin van hun huizen van de bevingen die het wereldnieuws halen, daar denk ik aan. Zij zijn er niet meer.
    Ik wens je toe dat de bevingen kort en licht zullen blijven en afnemen.

  2. Ha Willemijn,
    Het went nooit. Ik heb ook al heel wat aardbevingen meegemaakt, maar nog steeds bij elke schok begin ik te verstijven.
    Ik vlieg niet meer mijn bed uit bij een lichte trilling, maar als er dan een tweede trilling volgt ben ik wél in de benen, altijd bang dat ze een voorbode zijn van een zwaardere beving.
    Vandaag ook weer. De ruiten van de balkondeur rinkelden en mijn eerste gedachte was: aardbeving! Maar toen zag ik mijn hond tegen de balkondeur opspringen in een poging om een vlieg te vangen waar ze nét niet bij kon. 🙂
    Groetjes, Marga

Laat een reactie achter op Nicky Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back to Top