Maand: december 2015

Uncategorized

Buon anno!

Written by willemijn lindeboom 30/12/2015 12 reacties

Hoe vaak kan ik schrijven ‘de tijd vliegt’ zonder ongeloofwaardig over te komen (of dementerend?). Hoe dan ook, ik had er even geen erg in dat ik alweer een hele tijd niets aan deze blog had toegevoegd.

Ga ik nu een kort overzicht geven van mijn voorbije jaar? Nee. Ik kan me zo gauw niet herinneren wat er allemaal is voorgevallen, dus ik waag mij er niet aan…. dus zonder er verder veel woorden aan vuil te maken ga ik vol moed en zin! op naar het volgende kalenderjaar.

Ik wens een ieder die deze blog leest een heel gezellig oudjaar en uiteraard een schitterend 2016!

P.S. De hond Sandy heeft het erg druk met zichzelf warm houden …! hond-toscane

Italiaans

Italiaanse haring

Written by willemijn lindeboom 17/12/2015 4 reacties

Ons piepkleine boerenmarktje op zaterdagochtend in Montespertoli bleek afgelopen zaterdag te zijn uitgegroeid tot een ware Kerstmarkt. Inclusief een extra lading oude (en minder oude) mannetjes die luid over van alles en nog wat staan te discussiëren precies in het midden van de kraampjes. Ik heb nog nooit één zo’n mannetje iets zien kopen, maar staan zijn er altijd.

Ons werd door een vrouw van één van de ‘nieuwe’ kraampjes van harte aangeraden om haring te kopen. Let op: haring in Italië is heel anders dan haring in Nederland.

Nu wist ik dit uiteraard en vroeg dus aan de vrouw hoe ik die haring klaar zou moeten maken. Het bleek heel eenvoudig. Gewoon met wat knoflook, peterselie en olie een dag in de ijskast laten staan en smullen maar.

Dat viel echter tegen! Niet alleen was de haring (hier in Italië zijn ze gerookt en gezouten) heel lastig schoon te maken, ook was het ding zo onvoorstelbaar zout dat ik het gewoon niet kon eten. Ansjovis is er niets bij!

Mijn vriend kent veel mensen die de haring gewoon zo eten, maar ik kan het mij echt niet voorstellen. Ik hoop dat ons een cruciale stap, die van het ontzouten, is onthouden … maar vrees van niet.

Wat we nu met die zoute gerookte haring doen? In heel kleine stukjes is het op een bruschetta met flinke laag boter wel lekker, of gemengd met ceci. Het zal dus wel opkomen, maar daarna voor mij geen Italiaanse haring meer!

Bijzondere mensen, Toscane, Wandelen Toscane

Triest

Written by willemijn lindeboom 13/12/2015 Leave a Comment

Afgelopen week was het schitterend weer, de hemel was straal blauw, alle ramen stonden open.

Een kleine wandeling lokte … en zo liep ik even later tegen een oud mannetje aan die zijn wijngaard aan het snoeien was. Ik maakte zoals altijd een oppervlakkig praatje, over de wijn, het weer, hoeveel werk hij nog had. De man stond er ingezakt bij en sprak een dialect dat ik met moeite kon verstaan. Hij verstond mij ook slecht trouwens.

Plotseling ging zijn stem gevaarlijk omhoog en piepte hij eruit dat hij zo vreselijk moest huilen omdat zijn vrouw tien dagen geleden was overleden. Jeetje, wat ontzettend naar! Ze waren ruim 50 jaar getrouwd, altijd samen geweest. Ze was 7 jaar jonger dan hij, dus hij had het helemaal niet verwacht. Hij bleef huilen. Ik probeerde wat over zijn vrouw te praten om hem wellicht wat tot rust te brengen. De arme man was echter ontroostbaar, en ik kon mij dat goed voorstellen.

Na een hele tijd in die wijngaard besloot ik dat ik maar beter weg kon gaan, want de man werd steeds hulpelozer en verdrietiger. Ik probeerde een laatste ‘kaart’ en begon over zijn kinderen. Die had hij wel! Mijn advies dat hij minder alleen thuis moest zitten, maar bij zijn familie op bezoek moest gaan viel eindelijk goed. Hij klaarde even op, hield op met huilen en zei dat hij dat inderdaad maar moest doen. Die lange avonden alleen waren niet goed voor hem, besloot hij uit zichzelf (als ik het goed heb begrepen).

Ik denk sinds die ontmoeting heel vaak aan dat ontzettend droevige mannetje. Hij en zijn vrouw die elke avond met elkaar zaten te kaarten en nu is zijn steun en toeverlaat, zijn makker voor het leven, plotseling weg. Een hulpeloos hoopje verdriet achter zich latend.

Maar, geheel niet toepasselijk en het slaat nergens op … hieronder wat foto’s die ik nog had.

De geiten zijn alweer van ruim een maand geleden en de foto’s daaronder zijn van vorige week zondag, toen hebben we een wandeling van 5 uur gemaakt (ik was uitgeput en heel blij toen we net voor het donker weer terug waren!).

geiten - 1 wandeling-toscane-dec-2015- - 1

Deze zonsondergang was ergens afgelopen week … wandeling-toscane-dec-2015- - 5

Italiaans

Houtkachel op de derde verdieping

Written by willemijn lindeboom 03/12/2015 15 reacties

We wonen op de derde verdieping en verwarmen het huis op hout, met een prachtige houtkachel.
Waarom?
Omdat ik dol op houtkachels ben! Ik was het in Umbrie zo gewend, en genoot enorm van het vuur in huis. Geen andere warmtebron die ik ken geeft zulke heerlijke warmte.

Nu woonde ik in Umbrie op het platteland (in de heuvels) en daar is het normaal om op hout te stoken. Hier in Montespertoli, op de derde verdieping, is dat niet normaal. Zo bleek.

Toen ik hout bestelde (de voorgaande jaren gingen we steeds kleine hoeveelheden zelf halen) kreeg ik een dwaze, bijna bozige reactie. Hoe kon de beste man hout brengen bij ons? En wist ik wel dat ik een vergunning van de gemeente nodig had om hout voor de flat te laten dumpen? Hoe zou ik het hout omhoog krijgen? Ik besefte toch wel dat hij, de ‘houtman’, alleen het hout zou dumpen en daarna direct verdween? Wie zou ik kunnen vinden om het hout omhoog te brengen? En tot slot: maar mevrouwtje … heeft u wel plek om 20 quintali hout (een quintale is honderd kilo) op te slaan daar, beseft u wel hoeveel het is?

Nou, ik had uiteraard op alle bezwaren een antwoord en kon de man geruststellen dat ik overal voor zou zorgen. Hij beloofde mij terug te bellen om een dag af te spreken, maar na twee weken had ik nog altijd niets gehoord. Typisch.

Ik belde opnieuw en maakte een concrete afspraak. De man bleef bezwaren maken, maar uiteindelijk beloofde hij te komen. Donderdagochtend wordt de straat schoongemaakt en mag niemand hier parkeren gedurende een uur, ideaal dus om een lading hout te laten komen. De gemeente gaf mij toestemming om het hout maximaal anderhalf uur op de parkeerplaats voor de flat te hebben liggen.

We hebben flink gezweet die donderdag, maar in drie kwartier was het hout al binnen, in het trappenhuis. Daarna hebben we in twee keer al het hout omhoog gesleept. Al met al was het ruim drie uur werk. Wat een voldoening … en wat zijn drie uurtjes nou?

Je wil niet weten hoeveel commentaar we hebben gekregen! Dat mijn vriend hout omhoog sleept is tot daaraan toe, maar dat ik de helft voor mijn rekening neem wordt echt vreemd gevonden.

Mijn antwoord is steevast: andere mensen gaan met de auto naar de sportschool om daar een uur te sporten. Ik doe tenminste iets nuttigs en zo’n super ‘work-out’ krijg je in de sportschool echt niet!