Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans, Toscane, Wandelen Toscane

Schuilen voor de regen

Zoals ik gisteren (http://winitalie.com/2015/10/22/herfst-wijngaarden-in-toscane/) al kort aankondigde … een blogje over schuilen voor de regen.

Het was zondag, toen we vertrokken, mooi weer. Na een paar uur wandelen echter zagen we in de verte dikke regenwolken die al druk bezig waren San Gimignano nat te gieten. Prachtig hoe goed je dat in de heuvels altijd ziet. We dachten nog even optimistisch dat de wind uit de andere hoek kwam en die regen dus wel weg zou blijven.

Een minuut later kregen we de bui op onze kop.

We waren net langs wat huizen gelopen waarvan er, zoals zo vaak, eentje leeg stond. We schuilden onder het afdak en waren onder de indruk van de troep. Alsof de eigenaar leed (of had geleden) aan verzamelwoede, of de angst om dingen weg te gooien (je weet per slot maar nooit hoe het nog ‘ns van pas kan komen).

De regen werd minder en we gingen weer op pad, maar een oud mannetje met modderlaarzen die drie maten te groot leken, liep ons, hard aan z’n sigaret trekkend, tegemoet en vroeg ons wat we van het huis vonden. Het stond te koop namelijk, zacht prijsje. Veel grond er ook bij. Of we het huis wilden zien?

Het bleek geen echte vraag te zijn want hij praatte door over zijn huis en gebood ons achter hem aan te lopen.

Nou ja … lopen? Zelfs sjokken doe je met meer energie. Ik heb nog nooit iemand zo lijzig zien lopen. Met vieze laarzen liep hij het huis binnen (bleek geen verschil te maken, een beetje modder meer of minder) en vertelde hoe bijzonder het allemaal was. Het oudste huis uit de hele buurt, vroeger was er een toren ook, de muren waren ruim een meter dik. Het huis was uit 1200.

We maakten de gepaste bewonderende geluiden, maar het was werkelijk een afschuwelijk huis. Afgezien van de troep.

Of we de bovenverdieping ook nog even wilden zien? Nou NEE dacht ik bij mezelf, maar mijn vriend had er aardigheid in gekregen en zei enthousiast ‘ja graag’. De bovenverdieping was een ramp, want het mannetje bleek jager (ja, ik heb ook geen idee hoe dat kan als je je zo langzaam voortbeweegt als hij!) en hij maakte de fazanten daar schoon. Een tafel vol half volle wijnflessen, half lege vreselijk vieze borden, smoezelige glazen en onvoorstelbaar veel troep.

In de open haard lag een pak veren. De hond scharrelde fanatiek rond met neus op de grond en liet de botjes en half vergane stukken dier zich prima smaken. Ze wilde helemaal niet meer weg. Ik kreeg toestemming een foto van de open haard te maken, had graag de rest van de troep vast willen leggen, maar vond dat onbeleefd.

De prijs van het huis?

Zacht vriendenprijsje … slechts 900.000 euro.

Ach ja …

open-haard-van-jager-toscane

Comments (0) on "Schuilen voor de regen"

  1. Geestig verteld verhaal over Toscane, oude jager en oude huizen.
    De open haard op zich sprak me erg aan, de prijs voor het huis daarentegen niet.
    Margaretha

Laat een reactie achter op villainumbria Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back to Top