Eén van de weinige minpuntjes aan ons uitzicht is het dak tegenover ons.
Gisteren had ik de ramen open staan en hoorde mensen vreemd dichtbij praten. Ze bleken op een dak verderop bezig te zijn.
Het lijkt erop dat ze dezelfde techniek toe aan het passen zijn.
Kijk:
Als je bedenkt dat je nog geen dakraam mag maken zonder uitdrukkelijke vergunning en er per dak maar eentje is toegestaan, vraag je je wel af hoe het mogelijk is dat dit soort dakbedekking door de vingers wordt gezien.
Typisch!
Zoals ik gisteren (http://winitalie.com/2015/10/22/herfst-wijngaarden-in-toscane/) al kort aankondigde … een blogje over schuilen voor de regen.
Het was zondag, toen we vertrokken, mooi weer. Na een paar uur wandelen echter zagen we in de verte dikke regenwolken die al druk bezig waren San Gimignano nat te gieten. Prachtig hoe goed je dat in de heuvels altijd ziet. We dachten nog even optimistisch dat de wind uit de andere hoek kwam en die regen dus wel weg zou blijven.
Een minuut later kregen we de bui op onze kop.
We waren net langs wat huizen gelopen waarvan er, zoals zo vaak, eentje leeg stond. We schuilden onder het afdak en waren onder de indruk van de troep. Alsof de eigenaar leed (of had geleden) aan verzamelwoede, of de angst om dingen weg te gooien (je weet per slot maar nooit hoe het nog ‘ns van pas kan komen).
De regen werd minder en we gingen weer op pad, maar een oud mannetje met modderlaarzen die drie maten te groot leken, liep ons, hard aan z’n sigaret trekkend, tegemoet en vroeg ons wat we van het huis vonden. Het stond te koop namelijk, zacht prijsje. Veel grond er ook bij. Of we het huis wilden zien?
Het bleek geen echte vraag te zijn want hij praatte door over zijn huis en gebood ons achter hem aan te lopen.
Nou ja … lopen? Zelfs sjokken doe je met meer energie. Ik heb nog nooit iemand zo lijzig zien lopen. Met vieze laarzen liep hij het huis binnen (bleek geen verschil te maken, een beetje modder meer of minder) en vertelde hoe bijzonder het allemaal was. Het oudste huis uit de hele buurt, vroeger was er een toren ook, de muren waren ruim een meter dik. Het huis was uit 1200.
We maakten de gepaste bewonderende geluiden, maar het was werkelijk een afschuwelijk huis. Afgezien van de troep.
Of we de bovenverdieping ook nog even wilden zien? Nou NEE dacht ik bij mezelf, maar mijn vriend had er aardigheid in gekregen en zei enthousiast ‘ja graag’. De bovenverdieping was een ramp, want het mannetje bleek jager (ja, ik heb ook geen idee hoe dat kan als je je zo langzaam voortbeweegt als hij!) en hij maakte de fazanten daar schoon. Een tafel vol half volle wijnflessen, half lege vreselijk vieze borden, smoezelige glazen en onvoorstelbaar veel troep.
In de open haard lag een pak veren. De hond scharrelde fanatiek rond met neus op de grond en liet de botjes en half vergane stukken dier zich prima smaken. Ze wilde helemaal niet meer weg. Ik kreeg toestemming een foto van de open haard te maken, had graag de rest van de troep vast willen leggen, maar vond dat onbeleefd.
De prijs van het huis?
Zacht vriendenprijsje … slechts 900.000 euro.
Ach ja …
Zondag waren we (zoals wel vaker) gaan wandelen. We doken een nieuwe vallei in. Dat duiken kun je haast letterlijk nemen, de weg was behoorlijk steil (er stond een bordje met 17%). Ik was erg blij niet met de fiets te zijn.
Hier wat foto’s van die dag, die zonnig begon maar met flinke buien eindigde (op de foto’s overigens nauwelijks te zien). Over onze schuilplek (tegen de regen) volgt nog een andere blog.
Tijdens de vreselijk hete en droge zomer gebeurt het soms heel per ongeluk dat ik even naar de winter of herfst verlang, naar regen en koude temperaturen.
Wel, het regent de laatste tijd behoorlijk en ik kan mij al helemaal niet meer voorstellen dat ik hier ooit, hoe kort dan ook, naar verlangd kan hebben.
Tijd dus voor wat foto’s die de mooie kant van dit natte seizoen laten zien. Het bewijs overigens dat het ook in oktober prachtig weer kan zijn! Daar hebben we deze dagen wel behoefte aan hier in Toscane.
De laatste twee foto’s zijn van ’s ochtend vroeg, genomen vanuit mijn raam.
We waren net naar een interessante rondleiding in het centrum van Florence gegaan in Museo Davanzati, over hoe een rijke familie vroeger leefde. We hebben het over ver vervlogen tijden, rond 1400 en 1500.
Liesbeth, van Into Florence, nodigt mij wel vaker uit voor interessante rondleidingen (bij deze dank!!) maar vaak lukt het niet erbij te zijn. Wie meer wil weten over deze rondleiding doet er goed aan de blog Into Florence in de gaten te houden want er komt vast en zeker een artikel op te staan.
Mijn hoofdconclusie is dat ik, als vrouw, erg veel geluk heb pas in de 20e eeuw geboren te zijn. Punt.
Na de rondleiding liepen we even door de stad en besloten een ijsje te eten. Prima ijs (vijgen met walnoten, appelcake-ijs … iets anders dan normaal). We stonden half op straat van het ijsje te genieten, hadden het net over hoe lekker het was, toen er een gemeentelijke reinigingswagen voorbij kwam.
Die wagens met de kwasten eronder die de straat een beetje nat, maar schoon, achter laten. Wel, in ons geval was er iets niet helemaal goed gegaan. Een vuile stank steeg op van de daarvoor keurig schone straat…
Liesbeth vond het wel toepasselijk zo’n stinkende straat na een rondleiding waarin we te horen kregen hoe vuil het destijds in de steegjes was. Vergeleken met die stank, viel dit waarschijnlijk heel erg mee.
Wederom dus heel fijn dat ik nu leef en niet toen!
Hoe vaak gebeurt het niet dat er een kleine irritatie op de weg ontstaat en de chauffeurs aan beide kanten wild gebarend, met raampjes dicht of hoe dan ook zonder dat de ander hen hoort, hun gelijk proberen te krijgen. Dat is één manier waarop in Italie gebarend wordt gereden.
Vandaag reed ik achter een auto die al slingerend nog nét op de weg wist te blijven. Het was wel een bochtige weg. Ik kon niet inhalen (veel Italianen halen dapper vlak voor bochten in, ik heb die eigenschap nog niet overgenomen). De man achter het stuur was en bleef diep in een gesprek gewikkeld met de persoon naast hem. Het ging er gepassioneerd aan toe. Soms had de man beide handen nodig om zijn gebaren genoeg kracht bij te kunnen zetten. Vandaar de slingers.
Op de terugweg zat ik achter een ander slingerend geval, maar die was modern slechts bezig met typen op d’r smartphone. Nadat ze een tijdje links had gereden en er een bocht aan zat te komen heb ik haar toeterend weer met haar hoofd in deze echte wereld gebracht.
Ik werd niet bedankt uiteraard!
